Ne garip

Kafasında kulaklarını örtmeyecek kadar minik, koyu lacivert yünden bir bere, üzerinde tek cebinin kenarı sökülmüş açık mavi üniforması, dudağını yukarıya kaldırdığında sanki ince bıyığı bağımsızmışcasına hareket eden, bir elinde uzun saplı çalı süpürgesi diğer elinde yine uzun saplı faraşıyla bekleme salonun kapısının önünde beliriverdi. Suratında nedeni anlaşılmaz şaşkın bir ifadeyle sanki gözümü açıp kapamam esnasında, sanki ışınlanmışcasına oturduğum bankın yanında bitti.

Yanımdaki çerçöpü süpürürken ayaklarımı kaldırmamı dillendirmeye bile gerek duymadan süpürgesiyle itekleyince, annemin verdiği bir telkinmişcesine kaldırıverdim ayaklarımı. Sinirini süpürgeyle faraştan çıkarıyordu sanki. Gözlerimi elimdeki kitapta sabitleyemediğimi anlayınca farkında olmadan yüzünü incelemeye koyuldum. Özellikle yukarıya doğru kıvrılmış gibi kaşları, kavisli bir burnu ve sanki birazdan aşağıya düşecekmişcesine çenesinden sarkan bir et beni vardı. Sürekli kafasını duvar tarafına çevirip, birine birşey anlatıyormuşcasına uzun süre sabitliyor sonra da "boşver" dercesine kafasını iki yana savurup süpürgeyle kavgasına devam ediyordu. Bir anda göz göze geldik, hemen kafamı çevirsemde ilgili olduğumu anlamışcasına gür sesiyle adeta kükreyerek " Her yeri bok götürüveriyo, daha yeni temizleyiverdiydim. Ben bunları kimler yapıvedi biliyom. Yukardan geliveriyo bunlar" demesiyle benim yanımdaki kadının iğreti bakışlarına rağmen yamacına sokulmam bir oldu. Elindeki süpürgeyi tavana uzatıp, yanıp yanmamak arası florasanın yanındaki deliği gösterdi. Delikten aşağıya iki tane koplo uzanıyordu. Hipnoz olmuştum sanki. Kendimi görmemem gereken bir cinayeti dikizliyormuş gibi hissediyor kafamı diğer tarafa bir türlü çeviremiyordum. Bana gözlerini dikti ve "Bu delik nerden çıktı?, onu de sen bana hele, bunlar hep geliverirler, işleri güçleri benle" deyip, bir hışım sanki geldiği karanlığa geri dönecekmişcesine önce kapının ağzında bir süre bekleyip, koyboluverdi.