Mektup

Küçük, karanlık salonda dinlediğimiz şarkıları hatırlıyorum. Sezen Aksuya benzer dudaklarını büzüştürerek eşlik edişlerini, o minicik alanda üçümüzün komik dans hallerini. Sanki dün gibi. Şimdi daha net her şey, sanki daha bulanık. Çocuk olamadın biliyorum. Hakkında yoktu sanki. Seninle uzun kahkaha krizlerini yaşamayalı ne de uzun zaman oldu. Hikayeler çoğaldı, çoğu unutuldu. Hiç aklımıza getirmedik ki kötüyü. Şimdi seni düşününce vücudumun orta yerinde çatırtılar duyuyorum. Kulaklarımı tıkadıkça, içimdeki ses çığlıklaşıyor. Yanına gelemiyorum, sanki elimin titrediğini, sık yutkunuşlarımı sezivereceksin. Bencillik bu, biliyorum.

Bir gün sana "annen neden terk etmiş seni? Ben olsam affetmezdim” demiştim ya hani. Sen yine bir anda büyüyüp “ belki de gitmek zorundaydı” demiştin. Ben sana sarılmıştım, sense burnunu çekmiştin.

Hastalığını ilk duyduğunda salonda babamın hıçkırıkları yankılanmıştı ya, ben yinede toz konduramamıştım sana. Sen o kadar güçlüydün ki gözümde, kanser sana zarar veremezdi asla. Seni o halde ilk gördüğüm gün boğazımda tuttum düğümü. Şimdi kocaman ve hala orada. Sen yine büyüdün bir anda, bir gülücük çaktın “iyiyim, çok iyiyim” dedin. Bu kez sana sarılamadım. Uzaklara gittin, “Benim başıma geleceği hiç aklıma gelmezdi” dedin. Ben, yine düğümlendim.

Meğer anılarım senmişsin. O yüzden mi kaçışım?. Bencillik bu, biliyorum.

Duydum, ilk kez ağlamışsın. Benim boğazım düğüm.


Şimdilerde ise bir dua alanı burası. Medet uman eller en tepede. Teselli ettim herkesi, bir kendim kaldım. Şimdi sağ yanım titrek, boğazım düğüm.