Senelerce bana istifra etmekten başka bir şeyi anımsatmayan araba ile yolculuk hadisesini minibüslerdeki dramatik şarkıları dinleyerek atlatmış, insan manzaralarının en müstesna hallerini hayranlık ve de şaşkınlıkla izleyip keyiflerin en şahanesini bünyesine hapsetmiş biri olarak minibüsler trafiğe çıkmasın diyorum. Ya da minibüs sürücülerine birinin kollarının sinyal lambası olmadığını, yolların sadece kendilerine ait değil de arada sırada da olsa başkalarının da buraları kullanabilme haklarının olduğunu, şayet onlara yol verilmezse ağızlarını doldura doldura küfür yağdırmamalarını, söylemesi gerek.
Aslında minibüs yolculuklarını çok seven ben nedense, arabanın içinde minibüslerle karşı karşıya geldiğimde korkumu bir türlü yenemiyorum ama eğer bir minibüsle yolculuk yapıyorsam ve biri yolu zabtettiği için arkadan kornaya abanmışsa kesinlikle suç diğer tarafındır. Bizi eve götürmek için küçük manevralar yapan masum şoför’e önce arkada ki korna sonra sert bir fren ve tabii genelde önlerde oturmaya bayılıp, gözüne sokacak kadar yaklaştırdığınız parayı görmezden gelen tombul teyzenin çığlığı eşlik eder. Kibariye ablamızın annesi edasıyla, “Şöfer bey, biraz yavaş olun, insan var burdaaa, ayyy” gibi abuk bir telafuzun ardından uzayan geyik, şoför’ün “daha frene basmadık bağırıyorsunuz, anadın mı?” şeklindeki konuşması ile biz diğer yolcuların koltuklarına gömülmesinde bir rol oynuyor elbette. Çok kızıyorum onlara evet ama gelin görün ki minibüs’te herkese oturacak yumuşacık koltuklar, öne doğru parayı yılmadan uzatan bir amca ve fonda Ferdi Tayfur’un meleşen kuzuları varsa işte o zaman kendimi Çiçek Abbas’ın minibüsünde gibi hissediyorum. Şakir’in yol üstünde beklediğini hatta minibüste parayı toplayan bir muavinin olduğunu bile düşünüp kısa yolculuğumun keyfini harmanlayan, hayatını yandakine teşhir eden, yazılsa roman olur dediğim garip hikâyelere de istemeden kulak misafiri oluyorum.
Hayatımızdan hiç çıkmayacağınızı bildiğim saygıdeğer minibüsçü amcalara son bir anekdot’umda şudur ki, sizi görüyoruz, valla, selektör yaparak aynı anda sürekli kornaya basmasanız da olur hani.
Aslında minibüs yolculuklarını çok seven ben nedense, arabanın içinde minibüslerle karşı karşıya geldiğimde korkumu bir türlü yenemiyorum ama eğer bir minibüsle yolculuk yapıyorsam ve biri yolu zabtettiği için arkadan kornaya abanmışsa kesinlikle suç diğer tarafındır. Bizi eve götürmek için küçük manevralar yapan masum şoför’e önce arkada ki korna sonra sert bir fren ve tabii genelde önlerde oturmaya bayılıp, gözüne sokacak kadar yaklaştırdığınız parayı görmezden gelen tombul teyzenin çığlığı eşlik eder. Kibariye ablamızın annesi edasıyla, “Şöfer bey, biraz yavaş olun, insan var burdaaa, ayyy” gibi abuk bir telafuzun ardından uzayan geyik, şoför’ün “daha frene basmadık bağırıyorsunuz, anadın mı?” şeklindeki konuşması ile biz diğer yolcuların koltuklarına gömülmesinde bir rol oynuyor elbette. Çok kızıyorum onlara evet ama gelin görün ki minibüs’te herkese oturacak yumuşacık koltuklar, öne doğru parayı yılmadan uzatan bir amca ve fonda Ferdi Tayfur’un meleşen kuzuları varsa işte o zaman kendimi Çiçek Abbas’ın minibüsünde gibi hissediyorum. Şakir’in yol üstünde beklediğini hatta minibüste parayı toplayan bir muavinin olduğunu bile düşünüp kısa yolculuğumun keyfini harmanlayan, hayatını yandakine teşhir eden, yazılsa roman olur dediğim garip hikâyelere de istemeden kulak misafiri oluyorum.
Hayatımızdan hiç çıkmayacağınızı bildiğim saygıdeğer minibüsçü amcalara son bir anekdot’umda şudur ki, sizi görüyoruz, valla, selektör yaparak aynı anda sürekli kornaya basmasanız da olur hani.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder